సినిమా వచ్చింది

రోజూలానే దరిద్రమయిన అన్నలక్ష్మి భోజనం తిని ఒక కునుకు వేస్తుండగా (నిజమే నేను చాల మంది లానే అన్నం తినగానే ఆఫీసు సీట్లోనే నిద్రపోతాను - ఈ వాక్యంలో ఏమాత్రం తప్పు లేదు) వేరే టీం అతను ఫోన్ చేసాడు. ఏంటో అంత కొమ్పమునిగే పని అని ఫోన్ లిఫ్ట్ చెయ్యగానే 'సత్యం లో అవతార్ ౩-డీ వచ్చింది, వీకెండ్ కి బుక్ చేసుకుందామా' అని అడిగాడు. 'అర్రర్రే ఇప్పుడే చూసా సైట్ పని చేస్తున్నట్లు లేదు, నీకు వర్క్ అవుతుంటే బుక్ చేసేయి' అని పెట్టేసాను. కంగారు పడవద్దు, ఇప్పుడు నేను ఆ సినిమా మీద రివ్యూ రాయటం లేదు. నేను రివ్యూ లు కేవలం టైం పాస్ కోసం చదువుతాను. అందులో కొంతమంది హీరోనో డిరేక్టర్నోవాళ్ళ కసికొద్దీ చీల్చి చండాదేస్తుంటే చదవటానికి భలే కామెడిగ వుంటది. సరే ఇప్పుడు మనకి రివ్యూల మీద రివ్యూ లు అనవసరం అనుకుని నా సిని జీవితం గురుంచి అలా కలకంటూ మల్లి కునుకు వెయ్యటం మొదలెట్టా.

నా సిని జీవితం అంటే నేనేదో సినీ ఫీల్డ్ లో ఈదుతున్న పెద్ద చేప అనుకోవద్దు. కాకపోతే నా చుట్టుపక్కల నా అంత సినిమా పిచోడు వుండదు అని మా అన్న నా రూం లో చేరేదాకా అనుకోలేదు. నాకు సినిమా ఎలా వున్నా పర్వాలేదు కాని చూసే ఎన్విరాన్మెంట్ బాగుండాలి. కాని మా అన్నకి అలంటి పట్టింపు కూడా లేదు. ఆయనకి బుద్ది పుట్టినప్పుడు చూడటానికి ఒక సినిమా వుండాలి అంతే.

నాకు వూహ తెలిసాక చూసిన మొదటి సినిమా 'యుద్దభూమి'. దానిలో చిరంజీవి ని చూసి హీరో అంటే ఇలా వుండాలి అనుకున్నా. కాని ఆ సినిమా లో చనిపోయిన విల్లన్ ని ఇంకో సినిమాలో చూసి దడుసుకున్న. తర్వాత దానినే నటన అంటారు అని తెలుసుకున్న. కొన్నాళ్ళకి 'భైరవ ద్వీపం' చూసి హీరో అంటే బాలకృష్ణే అని డిసైడ్ అయ్యా. కొన్నాళ్ళకి ఇంగ్లీష్ సినిమా ఎరేసర్ చూసి వీళ్ళెవరు హీరో లు కాదు ఆర్నోల్డ్ నే హీరో అనుకున్నా. ఇలాంటి ఇంగ్లీష్ మూవీస్ ఇంకొన్ని చూసి మనకంటే వాళ్ళు కొంచం బాగా తీస్తారు అంతే అని నా హీరో ల లిస్టు లోనుండి అందరిని డిలీట్ చేశా.
నా పదో తరగతి వరకు పండగొచ్చినా, పబ్బమోచ్చినా, చుట్టలోచ్చిన నా మొదటి ఛాయస్ సినిమానే.
ఇంటర్ లో హాస్టల్ గోడదూకి సినిమాలకి వెళ్ళటం మొదలెట్టాక ఇంట్లో వాళ్ళు నాకు సినిమా పిచ్చి కాస్త తగ్గింది అనుకున్నారు, కాని నాకు పిచ్చి ముదిరిందని తెలుసుకోలేక పోయారు.
ఇక డిగ్రీ కి వచ్చాక మనకి అడ్డు లేకపోయింది. అదే కాక డిగ్రీ టైం కి పాకెట్ మనీ పెరిగింది, హాస్టల్ ఖర్చు తగ్గింది, టికెట్ ఖర్చు మరీ తక్కువ అనిపించింది. దానితో డిగ్రీ మొత్తం మూడు పరభాషా చిత్రాలు ఆరు తెలుగు బాషా చిత్రాలుగా గడిచింది. డిగ్రీ టైం లో శని, ఆది వారాలలో జీపులు కట్టుకుని మరీ హాస్టల్ మొత్తం సినిమాలకి వెళ్ళేవాళ్ళం.

జాబు త్రైల్స్ మొదలెట్టిన కాడి నుండి మొత్తం రివర్స్ అవసాగింది. బెంగుళూరు లో కొత్త తెలుగు సినిమా రావటం కరువు బాదితులు ఆహార పొట్లల కోసం కొట్టుకున్నట్లు టికెట్ల కోసం కష్టపడే వాళ్ళం. కర్మ కాలి చెన్నై లో జాబు వచ్చింది. ఇక నా బాధ వర్ణనాతీతం. రాగానే మొదట ఎంక్వయిరీ చేసింది తెలుగు సినిమాలు ఎక్కడ ఆడతాయి అని. అవి కరెక్ట్ గ మేము వుండే ప్లేస్ కి ముప్పై కిలోమీటర్లు దూరం లో వున్న కాసినో ధియేటర్ లో అని తెలిసి తిన్నగా బాత్రూం కి వెళ్లి నాగార్జున లాగా కుమిలి కుమిలి ఏడ్చాను. అయిన పట్టు వదలని విక్రమార్కుడిలా ఆంధ్ర వెళ్ళినప్పుడో, కర్మ కాలి షాపింగ్ వెళ్ళినప్పుడు ఆ కాసినో లోనే సినిమా ప్రోగ్రాం వుండాలిసిందే.

ఎవరు పాపిష్టి కళ్ళు పడ్డాయో కంపెనీ మారాలిసి వచ్చింది. అప్పుడప్పుడే తెలుగు సినిమాలు కొన్ని మల్టీప్లెక్ష్ లలో ఆడటం మొదలెట్టాయి. కంపెనీ వాటి దగ్గరలో వున్న, ఏ షో కూడా చూడలేని షిఫ్ట్ లో పడ్డాను. ఎవడన్న దయతలిచి అర్ధరాత్రి షో వేసినా తిరిగి మా వూరు వెళ్ళటానికి ఆ నెల శాలరీ మొత్తం ఆటో వాడి చేతిలో పెట్టాలి.

కొన్నాళ్ళకి బైక్ తీసుకున్నా. ఇక ధైర్యంగా సెకండ్ షో చూసి వస్తూ అదృష్ట దేవతకి కన్నుకోట్టేసరికి కోపంతో కరెక్ట్ గా మా రూం అర కిలోమీటర్ ఉందనగా పోలీసులకి పట్టించింది. వాడు ఒక్క పేపర్ లేకపోతేనే ముక్కు పిండుతాడు అలాంటిది ఏ ఒక్క పేపర్ లేకుండా, కనీసం లైసెన్సు కూడా లేకపోతే వదులుతాడా??

ఇక లాభం లేదు అని ఎయిర్టెల్ వాడి నెట్ తీసుకుని ఇంగ్లీష్ సినిమాలు డౌన్లోడ్ చేసుకుంటూ, ఆంధ్ర వెళ్ళినప్పుడు తెలుగు సినిమాలు చూసుకోవాలని డిసైడ్ అయ్యా. అలాగే స్వభాషాభిమానం తో తెలుగు సినిమాలు డౌన్లోడ్ చెయ్యకూడని నాకు నేనే తోడ కొట్టుకున్నా. మరి కొన్నాళ్ళకి ధియేటర్ ఆడేవి తప్ప మిగతావి ఏవయిన డౌన్లోడ్ చేసుకోవచు అని మల్లి తోడ కొట్టుకున్నా. మల్లి కొన్నాళ్ళకి మంచి ప్రింట్ అయితేనే డౌన్లోడ్ చేసుకోవాలి అని మల్లి మల్లి తోడకోట్టుకున్నా. ప్రస్తుతానికి తోడ వాచి ఇంకా ఏమి అనుకోదలుచుకోలేదు.
సరే ఇక నెట్ లో కొత్త సినిమాలు వెతుక్కోవలసిన పని వుంది, ఓహ్ మర్చిపోయా ఆఫీసు లో వున్నాకదా ఇక నిద్రలేచి పని చూసుకుంటా.

చెన్నై ట్రాఫిక్

ఎప్పటి లానే చండలమయిన అన్నలక్ష్మి లంచ్ తిని ఆఫీసు పక్క సందులో నుండి వినిపిస్తున్న చండలమయిన పాటలు వింటూ వుండగా కొలీగు బ్యాంకు కి పోదామా అన్నాడు. వెంటనే ముందు నుయ్యి వెనక గొయ్యి సామెత గుర్తోచింది. చెన్నై ఎండలో బండి తోలటం అంటే నరకాని బ్లాకు లో టికెట్ కొనుక్కున్నట్లే. కాని పక్క సందులో పాటలు వింటున్న కొద్ది బ్లాకు లో టికెట్ కొనుక్కోవటమే బెటర్ అనిపించింది .
మా కంపెనీ పక్కనే చిన్న స్లం ఏరియా వుంటది. అందులో వారానికి ౩ ఫంక్షన్స్ జరుగుతుంటాయి. ప్రతి సారి మైక్ లో పెద్దగ రోజంతా పాటలు పెట్టటం వాటి దెబ్బకి మాకు రాత్రికి ఇంటికి వెళ్ళేసరికి చెవులు చిల్లులు పడటం మాకు మామూలే . వాటి దెబ్బ తట్టుకోలేక మా ఆఫీసు వాళ్లు ఒకసారి వెళ్లి 'మీరు ఇలా వారానికి ౩ సార్లు పెద్దగ సినిమా పాటలు పెట్టటం ఏమి బాగోలేదు' అన్నారు. నెక్స్ట్ డే నుండి రొజూ మైక్ పెట్టి వాళ్ళే పాటలు పాడటం మొదలెట్టారు. మా వాళ్ళు వెళ్లి అడిగితే మీరు చెప్పినట్లే చేస్తున్నాం కదా అన్నారు (అందుకే చెన్నై వాళ్ళతో మాట్లాడేటప్పుడు మన చెప్పేది క్లియర్ గ వుండాలి అంటారు). దానితో మా వాళ్ళు తిరిగి వచ్చి ఆ రొజూ పీకేయల్సిన వాళ్ళని పిలిచి వాళ్లు పాడుతున్నారో లేక మనల్ని తిడుతున్నారో కనుకోటానికిఒక సాఫ్ట్వేర్ రాస్తేనే వుంచుకుంతం అని చెప్పారు.
సరే అది వేరే కథ, ఆ రొజూ బ్యాంకు కు వెళ్లి వచ్చాక చెన్నై ట్రాఫిక్ మీద బ్లాగ్ ఎండకు రాయకూడదు అనిపించింది.
నేను చెన్నై లో బండి తోలటం మొదలెట్టిన కాడి నుండి చెన్నై ట్రాఫిక్ మీద సదాభిప్రాయం లేదు.
ముందుగా బస్ ల గురుంచి చెప్పుకుందాం. చెన్నై లో బస్ లు డి. టి. ఎస్ వి. అవి చేసే సౌండ్ కి బస్ దిగే సరికి చెవుల్లో సీసం పోసుకుంటే బెటర్ అనిపిస్తుంది. ఈ మధ్య కొంచం మంచివి వచ్చాయి. ఇక బస్ డ్రైవర్ అప్పుడు ఫ్లైట్ దిగోచిన పైలట్ లాగా ఫీల్ అవుతుంటాడు. బస్ స్పీడ్ అరవై తగ్గితే అతని బి.పి పెరిగి పోతాది. చాల బస్ స్టాప్ లు అర కిలోమీటరు పొడవునా విశాలంగా వుంటాయి. కాని దానిలో బస్ ఆపటం గుళ్ళోకి చెప్పులేసుకేల్లినంత తప్పుగా ఫీల్ అవుతుంటారు. బస్ ని రోడ్ కి మధ్యలో ఆపి వెనకాల అర కిలోమీటరు ఆగిన ట్రాఫిక్ ని చూడటం సరదా. ఇక సిగ్నల్ దగ్గర బస్ పక్కన బస్ ఆపటం, సిగ్నల్ వదిలాక నువ్వా నేనా అని పోటి పెట్టుకుని వెనకాల ఎవ్వరికి దారి ఇవ్వకపోవటం, ముందు వెళుతున్న వాటిని క్రాస్ చెయ్యటానికి సడన్ రైట్ తిప్పటం, కొన్ని సార్లు అసలు ఎటు వేలుతున్నమో వెనక వాళ్ళకి సిగ్నల్ ఇవ్వకుండా రైట్/లెఫ్ట్ తిప్పటం వీళ్ళ సరదాల్లో కొన్ని.
ఇక లారీ లు, వీళ్ళ గురుంచి పెద్దగ చెప్పలేను కాని నైట్ టైం లో వీళ్ళు తోలుడు చూస్తే ఒక్కోసారి భయం ఒక్కోసారి కోపం వస్తాయి. అరవై లో వెళ్తున్న వాడు నువ్ సడెన్ బ్రేఅక్ వెయ్యకపోతే చచ్చేంత స్పీడ్ గ టర్న్ చేస్తాడు. లేకపోతే ముందు నలభై మీద వెళ్తున్న వాడిని నలభై ఒకటి స్పీడ్ తత్త్ క్రాస్ చేస్తూ వెనకాల వాళ్ళు అంత వేసే హారన్ ని చప్పట్లు లాగా వింటూ వుంటాడు. జి.ఎస్.టి రోడ్ లో జరిగే ఆక్సిడెంట్ కి కేవలం లారీ వాళ్ళే కారణం అని చాలా సర్వే లు చెబుతాయి.
తప్పు మనదే అని తెలిసిన ఎదుటి వాడినే తిట్టుకోవటం చెన్నై కార్ డ్రైవర్స్ కే చెల్లుతుంది. కార్ తోలేవాళ్ళు కాక మిగతా వాళ్ల వల్లే ట్రాఫిక్ జాం అవుతుందని వ్రొంగ్ సైడ్ లో కారు ఆపి మరీ తిట్టుకోవటం వీళ్ళకే చెల్లుతుంది. సాదారణంగా రెండు బస్/కార్ ల మధ్య కార్ పట్టని కాలి వున్నా వేరేవాళ్ళని వెళ్లనీకుండా ఆ ప్లేస్ లో కారు ఆపి సంతోషపడుతుంటారు. ట్రాఫిక్ లో వీళ్ళు వేసే హరన్ వింటుంటే కార్ మీద పెట్రోల్ పోసి తగలేట్టాలి అనిపిస్తుంది. ఎదుటి వాడికి ఎటు పోవటానికి దారి లేదని తెలిసిన హరన్ కొడుతూనే వుండటం వీళ్ళ ప్రత్యేకత.
చెన్నై ఆటో ల గురుంచి ఎంత చెప్పినా తక్కువే. నాకు తెలిసి వీళ్ళ డ్రైవింగ్ గురుంచి తెలీని వాళ్లు వుండరు. చెన్నై లో తొంభై శాతం చిన్న చిన్న ఆక్సిడెంట్ ఆటో ల వల్లే జరుగుతాయి. కాని అది ఆటో వాడికి తెలీదు. ఎందుకంటే వెనకాల ఆక్సిడెంట్ జరిగిన సంగతి ముందు ఆటో వాడు చూడదు, చూసిన ఆగదు. ఇక రోడ్ కాలిగా వుండి అంటే వీడి సర్కస్ చూడటానికి ధైర్యం చాలదు. వీడు ఎంత షార్ప్ గ రైట్/లెఫ్ట్ తిప్పుతాడు అంటే వెనకాల వుంటే మీకు డ్రైవింగ్ మీద విరక్తి పుట్టటం ఖాయం. మీ బ్రేక్ కనక కండిషన్ లో లేకపోతే ఆటో/లారీ వాడు తిప్పే తిప్పుడుకి ముందు గుండెల్లో దడ, ఆ తర్వాత వొల్లంత చమటలు, తర్వాత నడుములో వణుకు, కళ్ళ ముందు అయిదు లేక ఆరు చుక్కలు, ఆక్సిడెంట్ అవకపోతే మీరు ఎప్పుడో కింద పడేసిన మరదలు గుర్తొస్తారు (అసలు ఆ అమ్మాయి ని బైక్ మీద నుండి పదేసినందుకే ఇలా జరిగింది అనిపిస్తుంది ) . నిజం కావాలంటే ఎప్పుడయినా అందమయిన అమ్మాయిని అయిదు కిలోమీటర్ల స్పీడ్ మీద వెళ్తూ పడేసి చూడండి, మల్లి మీకు ఆ బైక్ పట్టుకోవాలని కూడా అనిపించదు. అందుకే నేను కూడా అప్పటిదాకా బేవార్స్ గ వాడుతున్న ఫ్రెండ్ బైక్ వదిలేసి వేరేది తీసుకున్న.

ఇక చెప్పుకోవలిసింది బైక్ ల వాళ్ల గురుంచి. వీళ్ళ గురుంచి నేను చెప్పదలుచుకోలేదు, ఎందుకంటే వీళ్ళలో నేను ఒకడిని. నన్ను నేను తిట్టుకోవటం అంత బాగుండదు కదా?? :)

టీం ఔటింగ్

రోజు లానే భయంకరమయిన లంచ్ చేసి కాసేపు కునుకు తీసి ఇక పని మొదలెడదాం అని పాడు ఆలోచన చేస్తుండగా టైం కాని టైం లో మెయిల్ వచ్చింది. అదేంటో లంచ్ తర్వాత పీకలమునిగే ఇష్యూ వచ్చిన టీ తాగి వచకే మెయిల్ చేస్తారు. కాని ఆ టైంలో మెయిల్ చూడగానే అర్ధం అయ్యింది మనకి ఏదో బాడ్ టైం మొదలయ్యింది అని. ఈ శనివారం టీం ఔటింగ్ వుంది, వచేవాళ్ళు 'ఎస్' నొక్కండి రాని వాళ్లు 'నో' నొక్కండి. వెంటనే 'ఎస్' అని నొక్కేసి తీరిగ్గా బాధపడటం మొదలెట్టా. టీం ఔటింగ్ అంటే అందరు కలిసి మార్నింగ్ నుండి ఈవెనింగ్ దాక ఎంజాయ్ చెయ్యటం అనే అనుకునే వాడిని. కాని కొందరు ఎంజాయ్ చేస్తుంటే మిగతా అందరు వాళ్ళని భరించటం అని ఇప్పుడు చేస్తున్న కంపెనీ లో చేరాకే అర్ధం అయ్యింది. లాస్ట్ ౩ ఔటింగ్స్ లో జనాలని నరకపు అంచుల దాక తీసుకెళ్ళి ఆ తర్వాత గుడ్ జాబ్ , గ్రేట్ జాబ్ , గ్రేటెస్ట్ జాబ్ అని మెయిల్స్ కొట్టుకోవటం మాకే చెల్లుతుంది. అయిన వెళ్తున్నాం అంటే రెండు కారణాలు ఒకటి మండే ఆఫీసు కి వెళ్ళాక ఇక మనకి ఇంకో నరకం చూపిస్తారు. సోమవారం నుండి నాలుగు రోజులు ఏమి జరిగిందో ఎలా జరిగిందో చెవుల్లో రక్తం వచ్చేలాగ చెబుతారు. శుక్రవారం ఎలాగు వీకెండ్ మూడ్ లో దీన్ని వదిలేస్తారు. ఇంకోటి ఔటింగ్ వచ్చిన వారికి గిఫ్ట్ ఒకటి ఇస్తారు. అది కచితంగా మా అమ్మ కో బామ్మ కో ఉపయోగ పడుతుంది. అది తీసుకెళ్ళి ఇంటికాడ ఇస్తే ఒక వారం మా అమ్మ మా వాడు కత్తి, కేక అని వూరు మొత్తం ప్రచారం చేస్తాది.

మిగతా ఫ్రెండ్స్ తో డిస్కస్ చేసి ఈ సారి ఔటింగ్ లో ఫ్యాషన్ షో వుంటది అని తెలుసుకుని, సిటీ లోనే మంచి పేరున్న అయిదు నక్షత్రాల హోటల్ అని, ఆ రోజు ఔటింగ్ అవ్వగానే అక్కడే ఎవడో ఒకడి జేబుకు బాగా చిల్లు పెడదాం అని ఇంకా చాల చాలా రకాలుగా అనుకుని చివరికి వెళ్ళాలనే నిర్ణయించుకున్నా.

చివరికి ఆ దుర్దినం రా నే వచ్చింది. చక్కగా రెడీ అయ్యి భయలుదేరుతుండగా రూమ్మేట్ 'ఇదిగో వుంచుకో' అని అయిదు వేలు చేతిలో పెట్టాడు. ఎన్దుకురా అన్నా నేను. అయిదు నక్షత్రాల హోటల్ కి వెళ్తున్నావ్ జేబు లో అయిదు వేలు లేకపోతే ఎలా అని నవ్వాడు. నాకు వెంటనే ఎడం కన్ను అదిరింది కాని మొదటి ప్రోగ్రాం ఫ్యాషన్ షో అన్నది గుర్తోచి ఏమి మాట్లాడకుండా భయలుదేరా. కిందకి వెళ్లి బండి స్టార్ట్ చెయ్యగానే ఒక మెసేజ్ వెంటనే ఇంకో కాల్ వచ్చింది. ఎవరా అని చూస్తే నా రూమ్మేట్

వాడు : ఇందాక ఇచిన అయిదు వేలు దారిలో ఆ దివాలా బ్యాంకు లో వెయ్యి.

నేను : రేపు వేస్తా
వాడు : రేపు దివాలా బ్యాంకు మన దగ్గరి బ్రాంచ్ వుండదు
నేను : వెయ్యక పోతే

వాడు : నాన్నా నీ బండి కి పేపర్స్ లేవు, నీకు లైసెన్స్ లేదు, చెన్నై ట్రాఫిక్ పోలీస్ కి తమిళ్ తప్ప ఏమి నచ్చదు, అయిన జేబులో పెట్టుకు తిరుగుతా అంటే నీ ఇష్టం.
రెండు సార్లు లైసెన్స్ అప్లై చేసి మరీ తీసుకొని నా బద్దకాన్ని, పేపర్స్ సరిగ్గా వున్నాయో లేదో కూడా చూడకుండా బండి తీసుకున్న నా అలసత్వాన్ని కసి తీర తిట్టుకున్నా. ఫ్యాషన్ షో నే మొదటి ప్రోగ్రాం అని గుర్తోచి ఇక ఏమి మాట్లాడకుండా బయలుదేరాను.

ఎంటర్ ది డ్రాగన్ అను తమిళ్ చిత్రము (ఇది ప్రతి ఔటింగ్ లో నేను అనుకునే ఫేమస్ డైలాగ్).
హాల్ లో తలుపు తీసి అడుగు పెట్టగానే ఎదురుగ మా ప్రాజెక్ట్ హెడ్ కనపడింది. ఆమెను చూసి ఒక కాల్గేట్ అండ్ ఒక టిక్-టాక్ (ఒక స్మైల్ అండ్ ఒక హాయ్) ఇచ్చి తల తిప్పి చూస్తే దూరంగా ఒక చెయ్యి మనల్ని పిలుస్తూ కనపడింది. తీరిగ్గా వెళ్లి కూర్చుని అప్పుడు డయాస్ ను చూసా అప్పటికే ఫ్యాషన్ షో స్టార్ట్ అయ్యింది.
షో తో పాటు డయాస్ మీద ఏదో పొగ వదిలారు. ఆ పొగలో కనపడిన మొహలని చూడగానే మతిపోయింది. అప్పటికే పొగ దెబ్బకి కళ్ళ వెంట నీళ్లు, మ్యూజిక్ దెబ్బకి చెవుల్లోంచి రక్తం, కసి తో ముక్కులో నుండి బుసలు, కోపం తో పళ్ళు కొరకుతుంటే దవడలు నొప్పి, చివరికి బాధ తో కడుపులో మంట అన్ని కలిసి వచ్చాయి. షో లో డయాస్ మీద ఆఫీసు వాళ్ళే భయంకరమయిన డ్రెస్ లు వేసుకుని ఒక్కొక్కళ్ళు ఒక్కోలా నడుస్తుంటే నేను నా తెలుగు ఫ్రెండ్స్ ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకుని , ప్రతీ సారి నరకం అంచులే ఈ సారి గారెంటీ నరకం అని అర్ధం చేసుకున్నాం.
దీని తర్వాత అంత్యాక్షరి అని, ఆడ్ -జాపి(ప్రముఖ ఆడ్ లకి పారడి) అని వరకు వీలయినంత హింసించి లంచ్ కి ౩౦ నిముషాలు మాత్రమే అని అనౌన్స్ చేసారు. లంచ్ ఎక్కడో అని తల తిప్పి చూసేసరికి నా పక్కనే ఒక లైన్ కనపడింది. అక్కడ లంచ్ అనగానే ఇక్కడ కన్ను మూసి తెరిసే లోపు లైన్ తాయారు అవ్వటం కేవలం మా ఆఫీసు లోనే చూడగలరు. ఇక లంచ్ ఎలా వుండి అంటే దానిలో ఒక్కో ఐటెం మీద ఒక్కో బ్లాగ్ రాయొచ్చు కాని తినటానికి ప్లేట్ మాత్రం దొరకలేదు నాకు. హోటల్ వాడు పది నిమిషాలకో పది ప్లేట్స్ తెచ్చి పెట్టటం అవి నిమిషం లో అయిపోవటం. ఇక లాభం లేదులే అని నేను తల ఒకరి ప్లేట్ లో ఒక ఐటెం తిని లంచ్ అయ్యింది అనిపించా. చివరిగా వాటర్ తాగగానే హోటల్ వాడి మీద ఒక అభిప్రాయానికి వచ్చేసా. నేను అసహ్యించుకునే వాటిలో మొదటిది clorine కలిపిన వాటర్ (ఈ మొదటిది అప్పుడప్పుడు మారుతూ వుంటాది ). అది ఒక five star హోటల్ లో అస్సలు వూహించ లేను.

ఇప్పటి దాక ఒక ఎత్తు అయితే భోజనం తరువాత అసలు నరకం మొదలయ్యింది. ప్రేమ పెళ్లి మంచిదా? పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్లి మంచిదా అన్నదాని మీద డిబేట్. అది అయ్యేసరికి పెళ్లి అంటేనే విరక్తి పుట్టేసింది. మా పరిస్థితి చూసిన హోటల్ వాడు మెంటల్ హాస్పిటల్ కి ఎమన్నా ఫోన్ చెయ్యమంటారా సర్ అని మర్యాదగా అడిగాడు. బహుశా వాడు ఆ హోటల్ లో అంత రచ్చ ఎప్పుడు చూసి వుండదు. దాని తర్వాత భయంకరమయిన క్విజ్. అందులో మచ్చుకు కొన్ని ప్రశ్నలు : ఒలంపిక్స్ లో ఈ సంవత్సరం ఇండియా కి ఎన్ని మెడల్స్ వచ్చాయి? చిరంజీవి మొదటి సినిమా ఏంటి? నయనతార అసలు పేరు ఏంటి? భారతదేశం లో రాష్ట్రాలు ఎన్ని?

ఇక నాలోని గాంధీ చచిపోయి, ఇక వల్ల కాదు జంప్ అవుదామని డిసైడ్ అయిన క్షణం లో యాంకర్ (ఎవరో అనుకునేరు ఆమె మా ప్రాజెక్ట్ హెడ్/సింగర్/దాన్సుర్ ఇంకా ఇంకా ...) మరికొద్ది క్షణాల్లో చెన్నై రోకెర్స్ చేత డాన్స్ ప్రోగ్రాం అనగానే సీట్ కి అతుక్కు పోయా. ఎడారి లో ఫ్రిజ్ వాటర్ దొరికినట్లు, అమెజాన్ అడివి లో హేలేకప్టర్ దొరికినట్లు, నెట్ లో హర్రి పోట్టర్ అన్ని బుక్స్ దొరికినట్లు, అతిధి సినిమా లో అమృతారావు వచినట్లు, చిట్టి డ్రెస్ తో ఒకపాప & కో వచ్చి డాన్స్ మొదలెట్టారు. తర్వాత అరగంట సేపు ఈలలు కేకలు తప్పితే ఏమి వినపడలేదు, డయాస్ తప్పితే ఏమి కనపడలేదు. కాని ముప్పైనలుగో నిమిషం లో నా ఫోన్ గోల మొదలెట్టింది. 'ఎంజాయ్ చేసింది చాలు ఆఫీసు కి పో'.

నేను ఎంత దురద్రుస్తావంతుదినో ఆ కాల్ చూడగానే అర్ధం అయ్యింది. నా మూడు సంవత్సరాల చెన్నై జాబు లైఫ్ లో కేవలం రెండు సార్లు సనివారం రోజు ఆఫీసు కి వెళ్లాను. అప్పుడు కూడా ముందు రోజే నిర్ణయించుకుని వెళ్ళాము. కాని ఒక ఫోన్ కాల్ వచ్చి వెళ్ళటం ఇదే మొదటిసారి.

చెన్నై చల్లగా వుంది

చదవగానే నిజమా అనే సందేహం వచ్చేసి వుండాలి, ఇంక రాలేదు అంటే మీరు కచ్చితంగా కొత్తగా బ్లాగ్ లోకం లోకి వచ్చి వుండాలి లెదా మీరు చెన్నై లో వుండి వుండాలి ( వీళ్ళకి ఎమిటో అసలు అది కలలో కూడా అనిపించదు).

అసలు ఈ టైటిల్ ఎందుకు పెట్టాను అంటే ఈ పోస్ట్ రాసేటప్పుడు మా ఆఫీసు లో ఏసి సరిగ్గా పని చెయ్యటం లేదు. పని చెయ్యకపోతే చల్లగా వుండటం ఇంటి అని ఇంకో సందేహం వచ్చి వుండాలి (ఎమిటో ఈ బ్లాగ్ లో వాళ్ళకి అన్ని సందేహాలే ). అది సరిగ్గా పని చెయ్యకపోతే ఇక్కడ మాకు temperature -10 లోకి పోతది (అది అసలు పనిచేయ్యకపోతే భయటి temperature కంటే రూం temperature భయంకరంగా వుంటది ఎందుకంటే ఇదిగో వేస్తున్నాం అదిగో వేస్తున్నాం అని సెక్యూరిటీ వాడు కిటికీ తీయనివ్వడు) అదేకాక నిన్న వర్షం లో తడిసి రూం కి వెళ్ళిన అనుభవం అదేదో సినిమా లో ఏం.ఎస్. నారాయణ ఒక్క కప్ తో అప్పులన్నీ తీర్చేసినట్లు ఒక్క వానతో నాకు చెన్నై చల్లగానే వుంది అనిపించేసింది.

కొత్తగా మా ఆఫీసు ఒక పురాతన భవనం లోకి మార్చారు. పురాతన భవనం చూడగానే భయవేసి కొందరు రాజీనామా చేసి వెళ్ళిపోయారు (పారిపోయారు అని చదువుకోగలరు). కొంతమంది ఎప్పుడు లేనిది గుడిలో దణ్ణం వీలయితే భజన చేసి వస్తున్నారు. నాకంటే ఈ రాక్షసులతో పని చెయ్యటం అలవాటు అయ్యి దెయ్యాలు వీల్లకంటే దారుణంగా వుండవులే అని గట్టి నమ్మకం. ఇక కొత్త భవనం లోకి రాగానే తెలిసిన మొదటి వార్త్త ఏసి లేదు అని. ఒక వారం టేబుల్ ఫాన్స్ తో నేట్టుకోచ్చారు ( ప్లీజ్ ఎవరు కన్నీళ్లు పెట్టుకోవద్దు, ఒక సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీ లో టేబుల్ ఫాన్స్ పెట్టుకు పని చెయ్యటం 100% నిజం). కాని ఆ తరువాత నుండి మొదలు ఈ ఏసి కష్టాలు. అదేంటో ఉక్క పోసి కిటికీ తియ్యగానే మా అన్నఫోన్ చేస్తాడు. మాటల్లోనే ఏరా రోడ్ మీద తిరుగుతున్నావా ఆఫీసు లో లేకుండా అంటాడు(మా ఆఫీసు పక్కనే గంటలో నాలుగు ట్రాఫిక్ జామ్స్ చూపించగల జెమిని బ్రిడ్జ్ వుండి మరి).

ఇంతలో కొలీగ్ ఒకడు కొత్త బిల్డింగ్ లో కాంటీన్ పెట్టారు అన్నాడు (మాకు పాత దానిలో కాంటీన్ కూడా లేదు). సరే చూద్దాము అని వెళ్లి జుస్ చెప్పాము. దెబ్బకి నాకు నా పాత కంపెనీ కాంటీన్ వాదు గుర్తుకొచ్చాడు. వాడు తొక్కలు కూడా కలిపి పంచదార లేకుండా జుస్ చేస్తాడు, వీడు తొక్కలు వెయ్యలేదు అంతే. పనిలో పనిగా లంచ్ డిన్నర్ వాడిని మరుస్తారేమో అని చూసాం, కాని పాత వాడే వచ్చాడు. వీడి వంటగాల్లు ఎంత ప్రావీన్యులు అంటే 200 మందికి అంటే వాళ్లు కచ్చితంగా 100 మందికే చేస్తారు కాని అది మా అందరికి చాలాసార్లు ఎక్కువ అవుతాది. ఇలా కాదులే బయట భోజనం చేద్దాం అని కొన్నాళ్ళు తిన్న, దానితో నా ఫాంట్స్ అన్నీ స్టీల్ సామాను వాడికి వేసి కొత్తవి కొనుక్కోవలిసి వచ్చింది. నెలకోసారి కొత్త బట్టలు కొనటం కష్టం నష్టం అని మల్లి ఆఫీసు లోనే తినటం మొదలెట్టా.

ప్రస్తుతానికి ఇలా సాగుతూ వుంది. ఇక నేను కూడా కాసేపు ఆ ట్రాఫిక్ జామ్ లో డాన్స్ చేసి (బైక్ తో) అలా ఇంటికి పోతా ...

వంశి గాడి పోస్టింగ్

హాయ్,

ఇది నా మొదటి పోస్టింగ్ తెలుగు లో :)